شنیدستم که وقت برگریزان

شد از باد خزان،برگی گریزان

میان شاخه‌ها خود را نهان داشت

رخ از تقدیر،پنهان چون توان داشت

بخود گفتا کازین شاخ تنومند

قضایم هیچگه نتواند افکند

سموم فتنه کرد آهنگ تاراج

ز تنها سر،ز سرها دور شد تاج

قبــای سرخ گل دادند بر باد

ز مرغان چمن برخاست فریاد

ز بن برکند گردون بس درختان

سیه گشت اختر بس نیکبختان

به یغما رفت گیتی را جوانی

کرا بود این سعادت جاودانی

ز نرگس دل،ز نسرین سر شکستند

ز قمری پا،ز بلبل پر شکستند

برفت از روی رونق بوستان را

چه دولت بی گلستان باغبان را

ز جانسوز اخگری برخاست دودی

نه تاری ماند زان دیبـا،نه پودی

بخود هر شاخه‌ای لـرزید ناگاه

فتاد آن برگ مسکین بر سر راه

از آن افتــادن بیگه،برآشفت

نهان با شاخک پژمان چنین گفت

که پروردی مرا روزی در آغوش

بـروز سختیم کـردی فراموش

نشاندی شاد چون طفلان بمهدم

زمانی شیردادی،گاه شهدم

بخاک افتادنم روزی چرا بود

نه آخـر دایـه‌ام باد صبــا بود

هنوز از شکر نیکیهات شادم

چرا بی موجبی دادی به بادم

هنرهای تو نیرومندیم داد

ره و رسم خوشت،خورسندیم داد

گمان می کـردم ای یـار دلارای

که از سعی تو باشم پای بر جای

چرا پژمرده گشت این چهر شاداب

چه شد کز من گرفتی رونق و آب

بیـــاد رنــج روز تنگدستی

خوشست از زیردستان سرپرستی

نمودی همسر خوبان با غم

ز طیب گل،بیـاکندی دماغم

کنون بگسستیم پیوند یاری

ز خورشید و ز باران بهاری

دمی کاز باد فروردین شکفتم

بدامان تـو روزی چند خفتم

نسیمی دلکشم آهسته بنشاند

مرا بر تن،حریر سبز پوشاند

من آنگه خرم و فیــروز بودم

نخستین مژده ی نوروز بودم

نـویدی داد هر مرغی ز کارم

گهرها کـرد هر ابــری نثــارم

گرفتم داشتم فرخنده نامی

چه حاصل،زیستم صبحی و شامی

بگفتـا بس نماند بـرگ بر شـاخ

حوادث را بود سر پنجه گستاخ

چو شاهین قضا را تیز شد چنگ

نه از صلحت رسد سودی نه از چنگ

چو ماند شبرو ایـــام بیدار

نه مست اندر امان باشد،نه هشیار

جهان را هر دم آئینی و رائی است

چمن را هم سموم و هم صبائی است

ترا از شاخکی کوته فکندند

ولیک از بس درختان ریشه کندند

تــو از تیــر سـپهر ار باختـی رنگ

مرا نیز افکند دست جهان سنگ

نخواهد ماند کس دائم بیک حال

گل پارین نخواهد رست امسال

نـدارد عهد گیتـی اســتواری

چه خواهی کرد غیر از سازگاری

ستمکاری،نخست آئین گرگست

چه داند بره کوچک یا بزرگست

تو همچون نقطه،درمانی درین کار

که چون میگردد این فیروزه پرگار

نه تنها بر تو زد گردون شبیخون

مرا نیز از دل و دامن چکد خون

جهانی سوخت ز آسیب تگرگی

چه غم کاز شاخکی افتاد برگی

چو تیغ مهرگانی بر ستیزد

ز شـاخ و بـرگ،خـون نـاب ریــزد

بساط باغ را بی گل صفا نیست

تو برگی، برگ را چندان بها نیست

چو گل یک هفته ماند و لاله یکروز

نزیبد چون توئی را ناله و سوز

چو آن گنجینه گلشن را شد از دست

چه غم گر برگ خشکی نیست یا هست

مرا از خویشتن برتر مپندار

تو بشکستی،مرا بشکست بازار

کجا گردن فرازد شاخساری

که بر سر نیستش برگی و باری

نماند بر بلندی هیـچ خودخواه

درافتد چون تو روزی بر گذرگاه

================

گریه ی بی سود

باغبانی،قطره‌ای بر برگ گل

دید و گفت این چهره جای اشک نیست

گفت،من خندیده‌ام تا زاده‌ام

دوش،بر خندیدنم بلبل گریست

من،همی خندم برسم روزگار

کاین چه ناهمواری و ناراستیست

خنده ی ما را،حکایت روشن است

گریه ی بلبل،ندانستم ز چیست

لحظه‌ای خوش بوده‌ایم و رفته‌ایم

آنکه عمر جاودانی داشت،کیست

من اگر یک روزه،تو صد ساله‌ای

رفتنی هستیم،گر یک یا دویست

درس عبــرت خواند از اوراق من

هر که سوی من،بفکرت بنگریست

خرمم،با آنکه خارم همسر است

آشنا شد با حوادث،هر که زیست

نیست گل را،فرصت بیم و امید

زانکه هست امروز و دیگر روز نیست

**************************

کــو آنچنـان کسی که نرنجد ز حـرف راست

********************************

به ســــوزنی ز ره شـکـوه گفت پیـــرهنی